Strike Gençlik filmi

Toplu olarak taşınmaktan oldum olası nefret etmişimdir. Toplumla olan sorunlarım bir yana, toplumun içinde yaşayan “bi hoş” insanların varlığı bir yana. Bireysel hareketleri toplumsal hareketlere tercih ederim, toplum içindeki o “hepimiz kardeşiz”, “anlamsız şeylere duyulan saygı ve gereksiz sevgi” gibi şeyler beni fena halde gerer, neden anlamsız ve emin olmadığımız şeylere “kendimizden daha fazla” saygı duyarız bilmem. Toplu taşım araçlarına balık istifi gibi tıkışırız (tıkıştırılırız) ve birbirimize sürtüne sürtüne gitmekten haz duyarız, şöförün ya da şöför yamağının -arkaya ilerleyelim, bak güzel abim ablam arkada boş yer var, bi götlük daha yer açın- gibi laflarına gıkımızı çıkarmayız.

Toplu olarak evimize ya da işimize taşınırken pis bir hava soluruz, mesela benim ucuz parfüm (açıkta satılan parfüm) kokularına alerjim var; bu koku burnumdan içeri girip boğazımı yaka yaka pembe akciğerlerime dolduğu anda gözlerim yaşarır, öksürük tutar ve burnum akmaya başlar. Parfüm kokmak zorunda mısınız ( çakma calvin klein kullanmak ya da lacoste parfüm kullanmak nasıl bir tatmindir, nasıl bir masturbasyondur bilemedim ), deodorant alın 8×4, nivea, rexona gibi deodorantların tillahı 7 Tl; gidin bunlardan alın hem terlemenizi önlemeye yardımcı olur kendinizi daha ferah hissedersiniz hem de şu iğrenç ağır parfüm kokularından kurtulursunuz.

Toplu taşım araçlarında bulunması gereken ama bulunmayan klima sorunsalı ise başlı başına beni şirazeden çıkaran bir rezalettir. İçinde yüz kişinin bulunduğu bir toplu taşım aracı leş gibi ter ve bir miktar osuruk kokar dahası da vardır; birbirinin götüne başına sürtünen tipler, sarımsak-soğan kokanlar, bağıra bağıra cep telefonuyla konuşanlar, birbirleriyle kavga edenler, katil sürücüler. Toplu taşım ortamı sosyolojik açıdan incelenmesi gereken bir durum, fakat bu incelemeyi sosyologlara bırakmak gerek.
Karacakaranlık geri döndü.